مقایسه اثر شیاف پروستاگلاندین و قرص ایزوسوربید دی نیترات داخل واژن بر دیلاتاسیون سرویکس در ۳ ماهه اول بارداری

روش های مورد استفاده برای سقط جنین شامل 2 گروه از روش های جراحی و طبی می باشد که در گروه طبی، دست یابی به داروهایی با حداقل عوارض جانبی و حداکثر اثربخشی، هدف بسیاری از تحقیقات بوده است. در سال های اخیر پروستاگلاندین ها یکی از درمان های انتخابی جهت القای سقط بوده اند اما با شناخت بهتر مکانیسم انقباضات رحمی و دیلاتاسیون سرویکس و شناسایی اکسید نیتریک به عنوان واسطه مهم این فرآیند، داروهای آزاد کننده اکسید نیتریک مورد توجه بسیار قرار گرفته اند. مطالعه حاضر به صورت یک کارآزمایی بالینی به صورت تصادفی و با هدف مقایسه اثر قرص واژینال ایزوسوربید دی نیترات(آزاد کننده اکسید نیتریک) و شیاف واژینال پروستاگلاندین بر دیلاتاسیون سرویکس انجام شد. در این مطالعه 148 خانم باردار که اندیکاسیون سقط درمانی در 3 ماهه اول را داشتند، در 2 گروه با تعداد مساوی که از نظر سن بارداری، پاریتی و دیلاتاسیون سرویکس در ابتدای مطالعه، مشابه بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. براساس نتایج به دست آمده، تغییر دیلاتاسیون سرویکس در هر یک از گروه ها طی درمان(گروه پروستاگلاندین از 68/0±26/2 سانتی متر به 62/1±57/4 سانتی متر و گروه ایزوسوربید دی نیترات از 63/0±18/2 سانتی متر به 11/1±63/3 سانتی متر) و نیز اختلاف دیلاتاسیون سرویکس در 2 گروه پس از درمان(11/1±63/3 سانتی متر در گروه ایزوسوربید در مقابل 62/1±57/4 سانتی متر در گروه پروستاگلاندین) از نظر آماری معنی دار بوده است(05/0p<). از نظر میزان بروز عوارض جانبی، در گروه پروستاگلاندین درد شکمی بیش از گروه ایزوسوربید دی نیترات بود(05/0p<). با توجه به نتایج این بررسی، شیاف واژینال پروستاگلاندین و قرص واژینال ایزوسوربید دی نیترات هر دو بر افزایش دیلاتاسیون سرویکس موثر هستند اما میزان اثربخشی شیاف پروستاگلاندین و نیز درد شکمی ناشی از آن بیش از ایزوسوربید دی نیترات است بنابراین توصیه می گردد جهت دیلاتاسیون سرویکس قبل از سقط درمانی، با توجه به عوارض و هزینه کم تر ایزوسوربید دی نیترات، ابتدا از این ترکیب و در صورت عدم ایجاد پاسخ مطلوب، از شیاف پروستاگلاندین استفاده شود.